Day-Dreams

It is a hot day today, and the streets of Amsterdam are swarming with tourists and day-trippers. As the tram slides past the museums and squares, I watch the busy people walking along the sidewalks.

I wonder what their destination is: old age and loneliness, most likely, but what then? Are they headed for Heaven or Hell, or merely for a restless grave? Will they meet with angels above and demons below, or merely decompose in this place in between?

And what are they? Blind animals trying to hide their instincts behind sun-glasses and false optimism, or ignorant immortal souls, children of a benevolent God? Who shall answer such questions in an age of stumbling clerics and narrow-minded scientists?

What have we to believe in today? What dream is ours to live? 

The dope-mists of the Sixties have cleared away and the Indian and Buddhist mystics of our parents’ scrambled faith are gone. Yet the old warm dream of a fatherly God seems even further out of reach. In what churches shall we pray? What shall be our holy books? What banner shall we follow, what cause to live and die for? 

Or should we accept that all the old dreams have faded, and live in the cold light of day?

Still, all around me people are dreaming up new religions anyway, worshipping Romance or Money or Art or Fame. New kings, new Gods – new dreams. Others long to escape from it all, and fly in drugs and in loud parties, in music and movies.

Today, I saw a documentary about the life of Phil Ochs, the great Sixties singer-songwriter. He fought for his American dream and died when it fell apart. He believed in something worth fighting for, even if he paid for it with his life.

What have we to show for when old age burns our shallow day-dreams away?

Het is een hete namiddag, en de straten van Amsterdam krioelen van de toeristen en dagjesmensen. Terwijl mijn tram langs de museums en pleinen drijft, zie ik de drukke mensen haastig door de straten gaan.

En ik vraag me af wat hun bestemming is: ouderdom en eenzaamheid, waarschijnlijk, maar waarheen daarna? Zijn ze op weg naar de Hemel of de Hel, of slechts naar een rusteloos graf? Zullen ze verwelkomd worden door engelen boven of duivels beneden, of enkel door de hongerige wormen van de aarde?

En wat zijn ze eigenlijk? Blinde dieren die moordlustige instincten verbergen achter zonnebrillen en leeg optimisme, of onwetende onsterfelijke zielen, kinderen van een welwillende God? Wie beantwoordt zulke vragen voor ons in een eeuw van wankelende kerken en kleingeestige wetenschappers?

Waar kunnen wij vandaag nog in geloven? Welke droom kunnen wij leven?

De drugsnevelen van de jaren zestig zijn opgelost, en verdwenen de Indiase en Buddhistische priesters van het bijeengeraapte geloof van onze ouders? Maar de oude warme droom van een vaderlijke God lijkt nog verder buiten bereik. In welke kerk zullen wij bidden? Wat zullen onze heilige boeken zijn? Welke banier zullen we volgen, voor welke zaak leven en sterven?

Of moeten we accepteren dat de oude dromen verloren zijn, en leven in het koude daglicht?

Toch zie ik rond mij iedereen nieuwe religies maken, en de Romantiek of het Geld of de Kunst of Roem aanbidden. Nieuwe koningen, nieuwe goden - nieuwe dromen. Anderen verlangen slechts nog naar ontsnapping, en vluchten in drugs, drank en luidruchtige feesten, in muziek en films.

Vandaag zag ik een documentaire over het leven van Phil Ochs, de beroemde liedschrijver en activist uit de jaren zestig. Hij streed voor zijn Amerikaanse droom en stierf toen zij uiteen viel. Hij geloofde in iets dat het vechten waard was, al moest hij het bekopen met zijn leven.

Waar kunnen wij trots op zijn wanneer de ouderdom onze egoïstische dagdromen verteert?