Eve

On days like these I still remember you 
With all the waste of summer in your face, 
Your gestures with a sudden, timeless grace, 
The soft brown of your hair, the winding blue 

Of rivers in your eyes that wander through 
A land of silent fields and drifting ways. 
On days like these I feel there is a place 
Where even faded love is fair and true. 

But is this solace for a soul that burns 
With dreams of would have, could have, should have been? 
And is this comfort for a mind that turns 

Upon a memory that never came 
To be in life, a vision never seen, 
A swiftly learned but long-forgotten name?

Intake

Nu zit ik tegenover één

die in een ander leven

een vriendin had kunnen zijn
en nu mijn psychologe is.

Zij werkt, ik word verwerkt

in een systeem van stoornissen,

symptomen, onbewuste angsten.

Ze glimlacht, luistert, kijkt me aan,

ziet hoe ik mijn bril verzet,

de handen door mijn haren haal;

ook dat wordt opgeschreven.

Zij helpt, ik word geholpen.

Niet lang geleden had ik naast haar

kunnen zitten in een hoorcollege.

Nu gapen er vier jaren tussen ons,

waarin ik uitgevallen ben terwijl het leven

verdergaat, een toeschouwer geworden;

die leegte heb ik leren kennen.

Helpen is eenvoudiger dan hulp behoeven.

Zij vraagt me: denk je wel eens aan de dood?

Ik kijk haar aan en denk aan Bloem

en vraag: in welke zin? In welke zin je wilt.

Nou goed, zeg ik, ja er zijn tijden

dat ik aan het einde denk en blij bent dat

het leven niet voorgoed kan duren.

Haar pen zoekt het papier,

ook dit zal later in een overleg

besproken worden.

Haar ogen doen me denken aan een ander
die me lang geleden in de ogen keek.
Ik hoor dit hier te voelen denk ik nog,
maar weet dan al, het is te laat,
ook deze schaamte blijft mij niet bespaard.

Een laatste vraag: is er nog iets

dat niet besproken is?

Nee het is goed zo voor vandaag.

Ik doe m’n jas aan, pak m’n paraplu,

ze glimlacht nog een laatste keer.

En dan de bus naar huis.

Ik kijk naar buiten, maak een praatje,

waan me deel van het gewone leven

dat ik achterliet.

Vier jaar geleden was ik één van hen,

en alle deuren van het leven stonden open.

Nu zijn ze langzaam, één voor één,

geruisloos dichtgewaaid,

en vrouwen van mijn leeftijd,

bijna meisjes nog,

bepalen wat er aan me scheelt.

Sprakeloos

Ik wilde iets zeggen

     en zocht naar een zin.

De tijd glipte weg en

     de avond viel in.

Je keek naar het noorden

     waar vliegtuigen vlogen

en hoorde geen woorden,

    een droom in je ogen.

Toen ben ik vertrokken,

     Je zag me niet meer.

We hoorden de klokken

     een laatste keer.

Je bent me vergeten,

     het tij is gekeerd,

en niemand zal weten

     wat mij heeft verweerd.

De wereld werd kouder,

     de jaren verdorden

en ook wij zijn ouder

     en wijzer geworden.

Maar als we ontmoeten,

     ooit lang na dit schrijven,

zal ik je dan groeten

     of sprakeloos blijven?

November

I heard her talking to herself one day,

And saw the madness in her broken eyes.

Her words were meaningless, not even lies,

And faded locks of tattered hair hung grey

Upon her forehead. Nothing left to say

I thought, as evening gathered in the skies

Of cold November. I said my last goodbyes,

Then took my coat and slowly walked away.

Now she is dead and this is all I know:

A body that dissolved in front of me

Now lies beneath the early winter-snow.

And though they tell me that her soul is free,
A pale November wind begins to blow,

And fields of snow-white graves are all I see.

Leaving town

He knew it the moment she cast her eyes to the floor. So this is how it ends. Five years of longing and this was his reward. The walls of her student flat closed in on him. So drop by if you need anything will you? Yes thanks, I will. She wouldn't. Still no eye-contact. He was grasping for words to delay time, to prevent the seconds from crumbling away, but he couldn't find them. Yesterday he knew them, tomorrow he would.

But now, silence.

He knew that he should leave, that he was making a fool of himself; he had no right to prolong this any longer. But he was rooted to the floor. Then finally he moved, turned and stumbled through the narrow hallway out the door. All right see you, calling over his shoulder. See you. He closed the door behind him and stood in the quiet corridor looking at the whitewashed walls, a silence in his mind.

Later, he sat in his room and stared at the yellow railing of his balcony. He saw the trash outside, rows of windows in the distance. He heard a plane passing overhead. Then another. A toilet flushed in the room above him. Or maybe next-door, he couldn't tell. Someone turned the music up. He told himself he should get up, go to the kitchen, cook a meal.  But he didn't. He just stared out the windows till the night settled slowly in a cloudless sky. Then at last he got up, closed the curtains, and lay down to sleep.

The next morning he woke early, got dressed, took the elevator and left the apartment building. In the quiet dawn he slowly walked to the tram stop. Spring should be in the air by now, he thought, but trees shivered in the cold wind and leaves wandered aimlessly across his path. He felt he was forced to learn overnight what would take many a lifetime to master. A solitary black-bird scuddled past as he climbed the steps to the tram-stop.

Sitting in the tram he looked through the smeared windows at the familiar sights: the supermarket, parks and nameless buildings, traffic lights and sidewalks. These had been home to him once, but now seemed immeasurably distant and strange. He slowly nodded off, the world of people and things drifting out of sight. His final stop awoke him. Then on to the train: the fields passing by, trees grey in the morning mist, rivers in the distance, highways winding silently through faded meadows.

Soon he would be home again.

Uilenstede

Ook dit is eens mijn thuis geweest:

de populieren, flatgebouwen,

't grasveld langs de stille vijver.

Daar in de bomen ritselt nog

een dag die ik vergeten was.

We barbecueden in de regen,

dronken witte wijn, ik riep iets,
iemand lachte, 'n stukje stokbrood

vloog onopgemerkt voorbij.

De regen leek ons niet te raken.

Dat is niet meer? Misschien wel niet.

Maar als ik omkijk zit ik wéér

verkleumd te lachen om een grap,

voorzichtig, kijkend naar een meisje

dat voor mij de wereld leek.

De avond valt. Ik moet hier weg.

Het was een fout om terug te komen.

Ik haast me naar het tunneltje,

de trappen op, te laat, de metro

is mij voor. Het regent weer.

Rendez-vous

Ik sprak een Duitse in de trein
de ochtend van ons rendez-vous,
en spelde toen je naam verkeerd.
Je lachte, dacht ik, onbezwaard,
en 's middags was ik aangenomen.

Daarna is alles snel gegaan:
een stomme zet en ik was weg.
Ik wierp de stukken van het bord
maar wist: ik kon je niet meer raken.

Je was een mens en werd een masker
dat zwijgend in mijn dromen leeft:
twee ogen, lippen, soms een lach,
maar nooit wat eens daarachter ruiste
en met de tijd is weggeëbd.

Al ging de grote golf voorbij,
wij vinden troost in wat er is:
een kind dat naar de schepen keek
en speelt met schelpen in het zand.

Merel

Zij was de eerste en de mooiste
    Die ik mocht beminnen.
En door haar woorden zei een stem:
    Nu gaat het dan beginnen.

De winterzon, de weidse velden,
    't Ruisen van de bomen,
Voor even leefden wij in 't land
    Van waar mijn dromen komen.

Nu zingt een merel aan mijn raam,
    De hemel gaat betrekken.
Zij ligt in stilte achter glas -
    Ik kan haar niet meer wekken.

Drie zusters

Gebroken stemmen

Witte gewaden

Waxinelichtjes in verweerde handen

Drie zusters zingen in mijn achtertuin

Wankele vlammen, ijle melodieen

De wind blaast ze uit

Blijf zingen voor de ziel

Hier in de stilte tussen de grachten

En daar op straat waar roestende vingers

Het broze leven breken

Op stalen snaren

Zij leerden de les van het lange zwijgen

De open hand, de steen die valt

Dagen vervagen tot rimpelingen

Die eens, zo gaat de droom,

Weer gladgestreken worden

Hier in de stilte van het wachten kwamen zij

Dichter bij de stilte die in zwijgen is en in dit zingen

De stilte die verstomt in onze wereld

En ik, zesentwintig nu,

Weet mij geen weg

Tussen verlaten goden, blonde haren,

Een stem, een flikkering in grijze ogen

De wind blaast ze uit -
Een leven valt in dromen uiteen

Blijf zingen voor de ziel

Let us arise

Come back when summer rolls me round,

When cold stars shake in empty skies,

And when the last blue of the sea-wind dies.

I heard a voice from far beyond the sea,

A song that lingered in the broken hills.

The sea is calm, it said, the waves are smooth as glass.

Let us arise and go, and chase the mermaids from the foam,

Come let us  sail in silence till our blood is drunk with dreams.

No ship before us ever tried to cross this bitter sea,

But we are lonely and we know the end of love,

We know the end of all the wild and broken songs.

Let us go then, and sail to where the wind is still

And watch the white rose of the moon unfold

Amid the dark fields of a starless sky.

Sing me, oh Muse....

Sign me, oh Muse, how once I groped for hours

Brooding in anguish on my coming years

When, like white dew that falls on purple flowers,

A silence fell athwart my storm of tears:

The iron band across my breast was broken

And for a time such grief was its own balm:

It was evening; “Orpheus!” my name was spoken,

“Lift up thine eyes and in the blue find calm!”

I gazed intense and rose into wide ringing

Fields of bright ether where Apollo sings

And saw the solid earth beneath me swinging

Soft in the shadow of the spirit’s wings.

From: Orpheus by Owen Barfield.

Zing me, o muse, hoe ik eens urenlang in het duister tastte, en smartelijk piekerde over mijn komende jaren. Maar toen, als witte dauw die neerdaalt over purperen bloemen, kwam er een stilte over mijn tranenstorm. De ijzeren ketting rond mijn hart was gebroken, en een tijdlang was mijn verdriet zijn eigen troost. Het was avond. ´Orpheus!´ Mijn naam werd gesproken. ‘Zie op en vind rust in het blauw’. Ik keek en verrees in de weidse galmende velden van lichte ether waar Apollo zingt, en zag de vaste aarde beneden mij kalm wentelen in de schaduw van de vleugelen der geest.

Then came the poets...

Then came the poets who said love should be

A high and cold and lonely mystery;

And I believed them. So I sought your face

In broken rhymes and barren nights and days

Filled only with the music of your voice.

Now you have gone and all is turned to noise:

The verses grate and love is but a word

On lying tongues. Gone is the song I heard;

And rustling ghosts of dreams that cannot weep

Flit round my brain, and never let me sleep.