Sign me, oh
Muse, how once I groped for hours
Brooding in
anguish on my coming years
When, like
white dew that falls on purple flowers,
A silence
fell athwart my storm of tears:
The iron
band across my breast was broken
And for a
time such grief was its own balm:
It was
evening; “Orpheus!” my name was spoken,
“Lift up
thine eyes and in the blue find calm!”
I gazed intense
and rose into wide ringing
Fields of
bright ether where Apollo sings
And saw the
solid earth beneath me swinging
Soft in the
shadow of the spirit’s wings.
From: Orpheus by Owen Barfield.
Zing me, o muse, hoe ik eens urenlang in het duister tastte,
en smartelijk piekerde over mijn komende jaren. Maar toen, als witte dauw die
neerdaalt over purperen bloemen, kwam er een stilte over mijn tranenstorm. De
ijzeren ketting rond mijn hart was gebroken, en een tijdlang was mijn verdriet zijn
eigen troost. Het was avond.
´Orpheus!´ Mijn naam werd gesproken. ‘Zie op en vind rust in het blauw’.
Ik keek en verrees in de weidse galmende velden van lichte ether waar Apollo
zingt, en zag de vaste aarde beneden mij kalm wentelen in de schaduw van de
vleugelen der geest.
