Hoop

En dat als de dag in het westen vervliegt

niet heel mijn leven een zinloze strijd was;

dat iets dat ik vond op de lange weg

van ochtend naar de laatste nacht

het vallen van de avond overleeft,

en oplicht in de stille duisternis

voorbij de schemer van het einde.

Intake II

Haar ogen doen me denken aan een ander
die me lang geleden in de ogen keek,
voor ik verdwaalde in mezelf.
Ik hoor dit niet te voelen, denk ik nog,
maar weet dat het te laat is:
ook deze schaamte blijft mij niet bespaard.

Ik sluit de deur, verdwijn weer in
de leegte van mijn leven.
Zoals een ander naar de hoeren gaat
om wat hij in het leven niet kan vinden
bij een vreemde vrouw te kopen,
zo ga ik naar een psychologe.
Dit is de afspraak. Ik betaal;
zij doet of mijn verhaal
de moeite van het horen waard is.