Sprakeloos

Ik wilde iets zeggen

     en zocht naar een zin.

De tijd glipte weg en

     de avond viel in.

Je keek naar het noorden

     waar vliegtuigen vlogen

en hoorde geen woorden,

    een droom in je ogen.

Toen ben ik vertrokken,

     Je zag me niet meer.

We hoorden de klokken

     een laatste keer.

Je bent me vergeten,

     het tij is gekeerd,

en niemand zal weten

     wat mij heeft verweerd.

De wereld werd kouder,

     de jaren verdorden

en ook wij zijn ouder

     en wijzer geworden.

Maar als we ontmoeten,

     ooit lang na dit schrijven,

zal ik je dan groeten

     of sprakeloos blijven?

November

I heard her talking to herself one day,

And saw the madness in her broken eyes.

Her words were meaningless, not even lies,

And faded locks of tattered hair hung grey

Upon her forehead. Nothing left to say

I thought, as evening gathered in the skies

Of cold November. I said my last goodbyes,

Then took my coat and slowly walked away.

Now she is dead and this is all I know:

A body that dissolved in front of me

Now lies beneath the early winter-snow.

And though they tell me that her soul is free,
A pale November wind begins to blow,

And fields of snow-white graves are all I see.