So in America when the sun goes down, and I sit on the old broken-down river pier watching the long long skies over New Jersey, and sense all that raw land that rolls in one unbelievable huge bulge over to the West Coast, and all that road going, all the people dreaming in the immensity of it, and in Iowa I know by now the children must be crying in the land where they let the children cry, and tonight the stars will be out, and don’t you know that God is Pooh Bear? and the evening star will be drooping and shedding her sparkler dims on the prairie, which is just before the coming of complete night which blesses the earth, darkens all rivers, cups the peaks and folds the final shores in, and nobody, nobody knows what’s going to happen to anybody besides the forlorn rags of growing old, I think of Dean Moriarty, I even think of Dean Moriarty the father we never found, I think of Dean Moriarty.
Dus als in Amerika de zon ondergaat, en ik zit op de oude vervallen steiger aan de rivier en kijk naar de weidse weidse hemel boven New Jersey, en voel hoe heel dat ruige land in één onvoorstelbaar grote golf naar de westkust rolt, en al die eindeloze wegen, al die mensen dromend in de weidsheid van het land, en in Iowa weet ik dat nu de kinderen wenen in het land waar ze kinderen laten wenen, en vannacht zullen de sterren verschijnen, en weet je niet dat God Winnie de Poeh is? en de avondster zal zich buigen over het land en haar flikkerende licht over de prairie uitgieten, en dat is net voor de komst van volmaakte nacht die de aarde zegent, rivieren verduistert, bergtoppen afvlakt, en de laatste stranden indekt, en er is niemand, niemand die weet wat een mens zal overkomen behalve de verlaten vodden der ouderdom, dan denk ik aan Dean Moriarty, dan denk ik zelfs aan Dean Moriarty, de vader die we nooit vonden, dan denk ik aan Dean Moriarty.
From: On the Road by Jack Kerouac.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten