Dear child sitting by the sea-side alone, can you tell me what they mean? Waves rushing and gulls crying, the slow ebb and tide of the sea. You who are so young and brave, with eyes so much wiser than mine.
You must know what they mean. People we meet and love and lose, days passed in joy or pain, the slow grinding weariness that comes with the years. Who called them forth to attend on our way? What do they mean to tell us?
I was a child once too they say. A boy stares at me from picture-books and video-tapes. But am I that boy? He had the answers to my questions, but no words to speak them. And I who have learned so many words to say what I mean, I have lost the eyes to see.
Ach kind zittend alleen aan de kust, weet jij wat het betekent? Ruisende golven en roepende meeuwen, het lome eb en tij van de zee. Jij die zo jong en moedig zijt, met ogen zoveel wijzer dan de mijne.
Jij moet weten wat het betekent. Mensen die we ontmoeten en liefhebben en verliezen, dagen verwijld in vreugde en pijn, de langzame vermoeidheid die komt met de jaren. Wie riep hen op om ons te vergezellen? Wat willen ze ons zeggen?
Eens was ook ik een kind, zo zegt men. Een jongen staart me aan vanuit fotoalbums en videobeelden. Maar ben ik die jongen? Hij had de antwoorden op mijn vragen, maar geen woorden om ze te spreken. En ik, ik die zoveel woorden leerde om te zeggen wat ik wil, ik verloor de ogen om te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten