Ik sprak een Duitse in de trein
de ochtend van ons rendez-vous,
en spelde toen je naam verkeerd.
Je lachte, dacht ik, onbezwaard,
en 's middags was ik aangenomen.
Daarna is alles snel gegaan:
een stomme zet en ik was weg.
Ik wierp de stukken van het bord
maar wist: ik kon je niet meer raken.
Je was een mens en werd een masker
dat zwijgend in mijn dromen leeft:
twee ogen, lippen, soms een lach,
maar nooit wat eens daarachter ruiste
en met de tijd is weggeëbd.
Al ging de grote golf voorbij,
wij vinden troost in wat er is:
een kind dat naar de schepen keek
en speelt met schelpen in het zand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten