Uilenstede

Ook dit is eens mijn thuis geweest:

de populieren, flatgebouwen,

't grasveld langs de stille vijver.

Daar in de bomen ritselt nog

een dag die ik vergeten was.

We barbecueden in de regen,

dronken witte wijn, ik riep iets,
iemand lachte, 'n stukje stokbrood

vloog onopgemerkt voorbij.

De regen leek ons niet te raken.

Dat is niet meer? Misschien wel niet.

Maar als ik omkijk zit ik wéér

verkleumd te lachen om een grap,

voorzichtig, kijkend naar een meisje

dat voor mij de wereld leek.

De avond valt. Ik moet hier weg.

Het was een fout om terug te komen.

Ik haast me naar het tunneltje,

de trappen op, te laat, de metro

is mij voor. Het regent weer.